Kierunki badań nad prasą polską najstarszej doby (1501–1729)

WŁADYSŁAW MAREK KOLASA

Pełny tekst artykułu English version of the article

Artykuł zawiera zwięzłą charakterystykę prasy polskiej w latach 1501–1729 oraz omawia kierunki i wyniki badań podjętych w tym zakresie przez historyków i prasoznawców po 1945 r. Do ewaluacji dorobku wykorzystano analizę cytowań. Zainteresowanie badawcze nad prasą polską najstarszej doby jest stosunkowo wysokie. Łącznie na tym polu pracowało 55 uczonych, którzy opublikowali 102 prace (w tym 16 książek), które były cytowane 542 razy (w tym 267 poniżej okresu półtrwania). Największy wkład miało ośmiu autorów: Konrad Zawadzki, Kazimierz Maliszewski, Jan Lankau, Władysław Myk, Adam Przyboś, Jan Pirożyński, Janusz A. Drob i Urszula Augustyniak. Najczęściej przedmiotem badań były pisma ulotne, „Merkuriusz Polski” oraz gazety rękopiśmienne, inne pisma periodyczne i prasa gdańska.

SŁOWA KLUCZOWE

prasa polska, historia, XVI–XVII wiek, badania, gazety ulotne, gazety pisane, „Merkuriusz Polski”