Telewizja w Polsce, Bilans lat dziewięćdziesiątych

Tomasz Mielczarek

Artykuł jest analizą transformacji telewizji w Polsce w latach dziewięćdziesiątych. Autor zauważa, że chociaż ustawa o Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji została uchwalona w 1993 r., to do 2000 r. była już nowelizowana dziesięć razy. Ważny wkład w proces przystosowania polskiego prawa do regulacji unijnych wniosła Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji. W ciągu ostatnich dziesięciu lat liczba nadawców radiowych i telewizyjnych znacząco wzrosła. Oprócz telewizji publicznej istnieją także prywatni nadawcy ogólnopolscy, np. Telewizja Polsat i TVN, a także kilka stacji regionalnych i lokalnych. Ich ofertę uzupełnia kilkanaście polskojęzycznych kanałów nadawanych przez satelity. Telewizja publiczna jest pod znaczącą presją polityków, ale jej programy nie są stronnicze. Walka o widownię, spowodowana komercjalizacją telewizji w Polsce obniżyła jakość programów. Stały się banalne i trywialne. Mimo to telewizja w Polsce pozostaje podstawowym środkiem masowego komunikowania się, a przeciętny dzienny czas jej oglądania wynosi cztery godziny.

SŁOWA KLUCZOWE

media publiczne, telewizja publiczna, komercjalizacja