Publicystyka w Telewizji Polskiej do 1989 r. Przegląd informacyjny

Andrzej Kozieł

Niniejszy szkic prezentując najbardziej znaczące formy publicystyki te!ewizyjnej w okresie PRL, uwzględnia także etapy kształtowania ramówki programowej, kontekst polityczny, uwarunkowania społeczne i kulturowe. Twórcy telewizyjni przejęli wszystkie znane z prasy i radia formy wypowiedzi dziennikarskiej, wzbogacając je obrazem. Taka modyfikacja sprzyjała mieszaniu cech i konwencji i wyodrębnianiu się nowych typowo telewizyjnych gatunków. Artykuł analizuje formy publicystyczne wyodrębnione według dwóch ogólnie przyjętych kryteriów, stosowanych przy klasyfikowaniu gatunków publicystycznych. Za publicystykę uznano więc tylko te programy, których celem nadrzędnym było interpretowanie rzeczywistości. Drugie kryterium umożliwiło ich tematyczny podział na te o charakterze społeczno-politycznym i te, w których przedmiotem interpretacji były zjawiska z obszaru szeroko rozumianej nauki i kultury.

SŁOWA KLUCZOWE

historia, telewizja polska, dziennikarstwo