Jakość medialnego przekazu w ujęciu psychosyntezy

Ewa Białek, Barbara Krygier

Nauka o dziennikarstwie bazuje na wielu dziedzinach, wśród których znaczącymi są psychologia i pedagogika. Artykuł po raz pierwszy ukazuje dziennikarza i jego działalność w ujęciu nowej dziedziny w psychologii w Polsce - psychosyntezy ("psychologii posiadającej duszę"), w świetle jej założeń i praw psychodynamiki, jej aspektu dydaktycznego. Prowokuje do refleksji nad jakością kształcenia dziennikarzy i jakością przekazu me-dialnego, zgodnie z zasadą Hipokratesa, która powinna obowiązywać nie tylko w medycynie: "primum non nocere" oraz R. Assagiolego, twórcy psychosyntezy: "jeśli coś przychodzi na czas - jest to edukacja; gdy za późno - to terapia". Wskazano najistotniejsze zagrożenia ze strony systemu me-dialnego, szczególnie jego wpływ na rozwój psycho-nerwowy człowieka. Poruszono także aspekty etyczne działalności dziennikarskiej i wskazano potrzebę nowego podejścia do funkcji dziennikarza i jakości jego pracy opartego na psychosyntezie.

SŁOWA KLUCZOWE

psychosynteza, podstawowe założenia, prawa psychodynamiki, odniesienia do mediów, zagrożenia ze strony mediów, dziennikarstwo, jakość człowieka, jakość komunikowania